Ο Μπαρόζο είναι για έναν επιπλέον λόγο εύκολος στόχος, καθότι στα τέλη του 2014 κλείνει τη δεύτερη θητεία του, ένα άτυπο όριο παραμονής στην ηγεσία της Επιτροπής που παραβιάσθηκε μόνο το 1992 με τη διετή παράταση που δόθηκε κατ' εξαίρεση στον Ντελόρ.
Τούτων λεχθέντων και παρά τον πρόδηλο τακτικισμό στη στοχοποίηση του Μπαρόζο από τον Ολάντ, ο πρόεδρος της Επιτροπής μαζί με τον πρόεδρο του Συμβουλίου Ρομπάι αλλά και τον επικεφαλής του Eurogroup Ντάισελμπλουμ δεν είναι απλώς κατώτεροι των περιστάσεων αλλά ελέγχονται με τη νομική κυριολεξία του όρου για παράβαση καθήκοντος: Λειτουργούν είτε ως κλητήρες-διεκπεραιωτές των αποφάσεων του Βερολίνου, είτε ως γραφείο Τύπου της Καγκελαρίας στην Ε.Ε.
Τα παραπάνω δεν πρέπει να εκπλήττουν κανέναν: Η άνευ όρων υποταγή των Κοινοτικών αξιωματούχων στους Μέρκελ - Σόιμπλε αντικατοπτρίζει την παραίτηση και την πολιτική δειλία των εταίρων της Γερμανίας και πρώτα από όλα της Γαλλίας του Ολάντ: Με άλλα λόγια ο Ολάντ ζητά από τον Μπαρόζο, χωρίς τη γαλλική ανοικτή στήριξη, να στηρίξει τις θέσεις που το Παρίσι δεν έχει το θάρρος να προασπίσει σε διμερές γαλλογερμανικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο!
Για όσους θυμούνται τι προηγήθηκε του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η κατάσταση είναι γνώριμη: Κάθε φορά που από την είσοδο γερμανικών στρατευμάτων στην αποστρατιωτικοποιημένη Ρηνανία μέχρι την κατάληψη της Πράγας την άνοιξη του 1939 η Γαλλία αθετούσε συμμαχικές δεσμεύσεις και εγγυήσεις φρόντιζε να έχει ως άλλοθι την απροθυμία της Βρετανίας να συμφωνήσει προκαταβολικά ότι θα στηρίξει τις γαλλικές επιλογές. Στην ουσία το Λονδίνο με την πολιτική του κατευνασμού απέναντι στο Βερολίνο έδινε στο Παρίσι το αναγκαίο για την απραξία του άλλοθι.
Αν δεν υπήρχε ο Μπαρόζο, θα έπρεπε ο Ολάντ να τον εφεύρει ή να συρθεί σε μια δυναμική σύγκρουση με τη Γερμανία, την οποία είτε φοβάται, είτε δεν πιστεύει.
Ας θυμηθούμε για λίγο τον απελθόντα στις αρχές του χρόνου πρόεδρο του Eurogroup Γιούνκερ, που στάθηκε στο ύψος του, αντιστάθηκε στο Βερολίνο για να φέρει σε δύσκολη θέση πολλές φορές τον Σαρκοζί, καθώς δυσκόλευε τη συνομολόγηση της υποταγής του Παρισιού.
Ούτως ή άλλως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα απίστευτο θέατρο σκιών: Οι παραχωρήσεις, οι χρονικές παρατάσεις προσαρμογής που παραχωρούνται στη Γαλλία από την Επιτροπή προφανώς αντανακλούν παρασκηνιακή γαλλογερμανική διαβούλευση, όπου το Παρίσι, άλλοτε ισότιμος εταίρος, σήμερα αντιμετωπίζεται μεν ως προβληματικός εταίρος, αλλά που για πολιτικούς λόγους δεν μπορεί να τύχει της μεταχείρισης που επιφυλάσσεται στις χώρες του Νότου της Ευρωζώνης.
Ο Ολάντ κινδυνεύει να χάσει σε όλα τα μέτωπα: Η στοχοποίηση της Επιτροπής και του Μπαρόζο διαμηνύει στο Βερολίνο ότι έχει εγκαταλείψει κάθε σκέψη αντιπαράθεσης με τη γερμανική πολιτική, ενώ ταυτόχρονα, όπως προκύπτει από αναπληρωματικές εκλογές και δημοσκοπήσεις, πείθει ολοένα και λιγότερους ψηφοφόρους.
Η Γαλλία κήρυξε φραστικά τον πόλεμο στη Γερμανία στις 3.9.1939 και μέχρι τον Μάιο του 1940 παρέμεινε στρατιωτικά αδρανής, με τους ιστορικούς να ονομάζουν την περίοδο αυτή «παράξενο πόλεμο» (drole de guerre).
Ανευ όρων
Η άνευ όρων υποταγή των Κοινοτικών αξιωματούχων στους Μέρκελ - Σόιμπλε αντικατοπτρίζει την παραίτηση και την πολιτική δειλία των εταίρων της Γερμανίας και πρώτα από όλα της Γαλλίας του Ολάντ: Με άλλα λόγια, ο Ολάντ ζητά από τον Μπαρόζο, χωρίς τη γαλλική ανοικτή στήριξη, να στηρίξει τις θέσεις που το Παρίσι δεν έχει το θάρρος να προασπίσει.
Η άνευ όρων υποταγή των Κοινοτικών αξιωματούχων στους Μέρκελ - Σόιμπλε αντικατοπτρίζει την παραίτηση και την πολιτική δειλία των εταίρων της Γερμανίας και πρώτα από όλα της Γαλλίας του Ολάντ: Με άλλα λόγια, ο Ολάντ ζητά από τον Μπαρόζο, χωρίς τη γαλλική ανοικτή στήριξη, να στηρίξει τις θέσεις που το Παρίσι δεν έχει το θάρρος να προασπίσει.
Πηγή:Ημερησία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου